3 minuten, 45 seconden

Samen met mijn gezin was ik begin deze maand op het Zomerfeest van basisschool Valckesteyn Noord. We waren uitgenodigd omdat onze oudste dochter er volgend jaar naar school zal gaan. Er was muziek, een loterij, een juf die kinderen schminkte én springkussens: mijn dochter sprong en sprong en sprong. De rest van het feest heeft ze niet echt gezien. 

Om 15u was de onthulling van de nieuwe schoolnaam, want geef toe: OBS Valckesteyn Noord spreekt niet bepaald tot de verbeelding. En dan was er nog de verwarring met de Valckesteyn-school aan de andere kant van de Groene Kruisweg: leveranciers, ouders, afspraken – regelmatig stonden mensen op de verkeerde locatie. 

De nieuwe naam is De Avonturier. Een medewerker van de school vertrouwde me toe dat die naam past bij hun visie op onderwijs. Leren is ook een avontuur, dacht ik. Of het nu gaat over de letters van het alfabet, de geschiedenis ontleden of een boek leren schrijven. Eigenlijk zit het grootste avontuur dat er te beleven valt, tussen je oren. Het heeft geen last van grenzen of uitgestelde vluchten. Je hebt geen visum nodig of vaccinaties.

Ik was thuis iets vergeten, dus besloot ik de wandeling naar huis te timen. We wonen vlakbij de school, maar hoe vlakbij is vlakbij?

Ik drukte de timer in en liep door de straten. ‘De avonturier,’ fluisterde ik een paar keer. Mijn basisschool heette Jeugdland en ik kan me nog steeds de weg naar school voor de geest halen: de plek waar er vaak stoeptegels los zaten en die ene poort waar ik altijd met een boog omheen liep omwille van een luid blaffende hond. Ik zie nog steeds de palen op de speelplaats die als goal dienden en herinner me hoe groot de school leek en hoe klein die bleek te zijn toen ik er jaren later nog eens kwam. 

Naar de basisschool gaan is de eerste keer een grens oversteken, langzaam wordt je wereld wat groter. 

Ik kwam thuis en drukte de timer af: 3 minuten en 45 seconden. Mijn dochters zullen die route tot in den treure moeten lopen, op weg naar en van hun avontuur. Ze zullen dingen zien die ik over het hoofd zag: details over stoeptegels en blaffende honden. 

Hun eerste grote avontuur bevindt zich op slechts vier minuten van huis.

Deze column verscheen in De Schakel